Oost Turkije

1 comments

Wildkamperen in oost Turkije wordt ons door veel mensen, zowel reizigers als 'locals' afgeraden. Met name vanwege de vele militairen die het gebied controleren om terroristische aanvallen van de PKK te voorkomen. We besluiten daarom maar bij benzinestations te vragen of we ons tentje achter het kantoortje mogen opzetten, wat nooit een probleem is. Deze keer is ons tentje echter wel een probleem, het gezin (of liever gezegd de vrouw des huizes) beslist dat ons tentje afgebroken moet worden en dat we bij hun binnen slapen. Zittend op de mooie kleden worden we verwend met thee en goed eten. Daarna badderen in een teiltje en slapen in een echt bed. Wat een luxe.
De volgende morgen regent het hard en staat de gang vol met kakelende vrouwen. Ze nodigen ons uit mee te gaan naar een of ander plaatsje. Geen idee wat ons te wachten staat stappen we in het gereedstaande busje. Uiteindelijk wordt duidelijk dat we naar een religieus centrum gaan. Dames en heren strikt gescheiden uiteraard. Sander blijft dus achter met de chauffeur en ik ga met de vrouwen mee.
Ik kom terecht in een doolhof van gangen, pleintjes, kamers en fonteintjes. Overal waar ik kijk zijn vrouwen en kinderen in kleurige gewaden en hoofddoekjes. Kleedjes worden uitgerold en er wordt uitgebreid gepicknicked. Een aantal keer wordt gevraagd of ik geen moslim wil worden, maar na een aantal keer uitleggen waarom ik daar geen interesse in heb laten ze me met rust gelukkig. Ook de vrouwen waar ik mee gekomen ben, beschermen me goed tegen al te fanatieke bekeerpogingen.
Sander heeft het iets minder makkelijk. Met de alleen Turks sprekende chauffeur is hij in een theehuis vol bebaarde mannen beland. Zij zijn iets minder makkelijk af te wimpelen en willen erg graag een moslim van Sander maken. ("Ik heb van de honing geproefd en wil zo graag dat jij deze ook proeft...").
Dan is het moment aangebroken waarvoor de mensen vanuit het hele land met busladingen zijn gekomen.....bezoek van een zeer belangrijk figuur binnen de Islam (een soort paus). Hij zou een van de weinige personen zijn die direct in contact met Allah staat. De vrouwen pakken samen op het plein voor de moskee. We mogen niet naar binnen vandaar. Zo'n 50 minuten zitten we daar als haringen in een ton te wachten. Ik kan me letterlijk geen cm bewegen, moet hard mijn best doen niet hysterisch te worden en kan me de beelden van platgedrukte mensen in Mekka levendig voor de geest halen. Dan gaat er een deurtje open, zie ik een man met baard in witte jurk 5 meter lopen om daar weer een ander deurtje in te gaan. Dit is blijkbaar genoeg om het meerendeel van de vrouwen in een hysterisch gekreis te laten uitbarsten; met schokkende lichamen en rollende ogen om Allah te doen roepen. Ik weet niet wat ik zie!!!
Sander zit in de moskee waar de man met de baard voorgaat in gebed en ook daar mannen in trance! We hebben elkaar bij ons weerzien veel te vertellen!
's Avonds ga ik met de dames naar een koerdisch huwelijksfeest. Veel muziek en dansen. Sander moet achterblijven bij de mannen en drinkt thee in het benzinestation. Wat een dag!

Na al deze hectiek fietsen we richting Nemrut, waar we twee dagen later op de top staan. De laatste km voor de top zijn steil en gaat over kleine basaltblokjes. Erg zwaar!!! Maar we worden beloond met prachtige uitzichten en natuurlijk de bizar grote beelden die daar staan. Door een aardbeving zijn de ruim twee meter hoge hoofden eraf gevallen. We ontmoeten een Nederlands stel dat rondreist in een busje. Na de mooie zonsondergang drinken we thee in hun camper. Erg fijn want het is flink koud op zo'n bergje!
We zetten ons tentje op en staan vroeg op voor de zonsopkomst. We hebben het geluk dat het onbewokt is en genieten van het licht over het weidse landschap om ons heen. En dan hobbelen we weer naar beneden wat ietsie sneller gaat dan omhoog!

Iets voorbij Siverek vragen we bij een huis of we ons tentje op het land mogen opzetten. Ook hier worden we binnen gevraagd. Het is weer een prachtig groot en luxe huis waar we beland zijn. Al snel is duidelijk dat we hier met een gewichtig man te maken hebben. Allerlei mensen bedienen hem: legen zijn asbak, brengen thee en servetjes en gaan dan weer in de hoek van de kamer staan. Zijn zoon die goed Duits spreekt vertelt langzaam het verhaal van de familie. Zijn vader is een rijk schapenhandelaar en staat aan het hoofd van een grote familie: 18 kinderen van 7 vrouwen! In de stad Siverek heeft hij vele panden en winkels.
Alle mannen dragen hier een pistool en er wordt ons uitgelegd dat de politie hier niets te vertellen heeft, alles wordt onderling (met het pistool) opgelost. Alhoewel hij zijn uiterste best doet om het ons zo comfortabel mogelijk te maken voelen wij ons toch niet echt op zijn gemak.
De rondleiding over de schapenboerderij is wel erg leuk en ook het proeven van de zelfgemaakte kaas en yoghurt en bevalt ons wel! Als we vertellen over onze verdere fietsplannen, biedt de man aan ons naar het vliegveld te brengen en een vliegticket waar dan ook naar toe te betalen...

Via Diyarbakir (mooie stad) waar Sander zijn haar laat knippen en Bitlis (alleen mannen op straat) bereiken we Tatvan aan het Vanmeer. Daar blijven we twee dagen om de tweede mount Nemrut te bezoeken. Dit is een vulkaan met in de krater prachtige meren. Uiteraard is ook het uitzicht over het Vanmeer erg mooi. De weg wordt ons echter versperd door meters hoge sneeuw. We hebben het geluk dat er toevallig die dag ook een sneeuwschuiver naar boven gaat. Die tovert weer een weg tevoorschijn, maar deze blijft door de dikke modderlaag met onze fietsen onbegaanbaar. In plaats van een nachtje in de krater sjezen we weer naar beneden om daar de boot over het Vanmeer te halen. Dat lukt ons gelukkig. Middernacht komen we aan in Van. Niet echt heel fijn! De haven ligt nog 10 km van de stad. Als we door het donker richting de stad fietsen rijdt er een auto langzaam voor ons uit. Als we even stoppen remt ook de auto... Als we bijna bij de stad zijn gebaart de man ons hem te volgen en brengt hij ons naar het centrum waar we de kues hebben uit verschillende hotels. Aardige kerel!

Na Van fietsen we via de watervallen bij Muradiye naar Dogubayazit. Dit stukje is niet heel fijn aan gezien 10 jarige jochies het leuk vinden stenen naar ons te gooiten of hun honden op ons af te sturen. Er gebeurd gelukkig niets.
Het pakje wat Marjolein heeft opgestuurd met lonely planets en een rookworst (haha!) is inmiddels aangekomen. (Wel opgemaakt door de douane). We zijn dus klaar om naar Iran te vertrekken.

Met een hoofd vol mooie en warme herinneringen verlaten we Turkije. Op de camping horen we verhalen van mensen die net uit Iran zijn gekomen en onze zin om daar heen te gaan wordt groter en groter!

hier staan de foto's


Gastvrij Turkije

0 comments



Verkeerd gereden. 40 km voor niets de bergen op gefietst. Als we uitblazen bij een van de vele theehuisjes waar oude mannetjes thee drinken halen we de kaart te voorschijn. Dit werkt op (turkse ) mannen als een magneet. Ze vertellen dat de weg die wij willen rijden niet bestaat. Weer terug naar Burdur dus. Blijkt het toch net weer lunchtijd te zijn als we daar aankomen en laten wij daar nu de dag daarvoor een heel goed eethuisje ontdekt hebben.....Na een bordje baklava met moddervette, heerlijke room voelen we ons al weer een stuk beter. Iets noorderlijker als nog een bergweggetje wat ons wel de goede kant opbrengt. Via Isparta rijden we naar Egirdir. Een stadje waar meer dan de helft van de inwoners militair is. Dit werpt voor ons wel een schaduw over het verder prachtige stadje met klein schiereilandje. In Turkije zien we veel legerbases. Dure grap!
Het waait enorm en helaas voor ons niet de goede kant op. Urs en Sander rijden om beurten voorop en zo kruipen we omhoog. We slapen tussen de kersenbomen en op een prachtige 'Alpenweide'. Van dit laatste kunnen wij iets meer genieten dan onze Zwitserse vriend. Die wordt niet warm of koud van een uitzicht op een besneeuwde bergtop. De wind verandert in storm en we moeten zelfs weer (net als 2 maanden geleden) in de tent eten. Met z'n drieen in een 2 persoonstent!
Dan volgt de afdaling naar Beyshehir. Een camping aan het meer met een restaurantje! Een ware oase. In het stadje bezoeken we een zeer oude moskee. De Imam-himself wordt opgebeld om ons rond te leiden. Veel van het interieur is van bijzonder bewerkt hout. In het midden is en basin om regenwater op te vangen. Dit voor drinkwater en voor de vochtigheid van het hout. Op 1 meter afstand 'zingt' de Imam 'Allahuh Ekber' voor ons met een ongelooflijk krachtige stem. We krijgen er kippenvel van, zo indringend!

Een aantal kilometer verderop komen we in een klein dorpje waar 4 oude mannetjes ( ja alweer) in een hokje ons naar overblijfselen van een nederzetting van deHittieten wijzen. Tussen de grazende schapen en koeien vinden we uit rotsen gehakte figuren, teksten en een enorme omgevallen stenen soort totempaal. Ook is er een grot met onder in water. Urs duwt tegen een los zittende steen, waardoor de hele grot met ons erin bijna instort. Wij malen ons snel uit de voeten.

We fietsen richting Konya. Daar zullen we afscheid moeten gaan nemen vanUrs. Onze laatste avond zetten we tenten op tussen de fruitbomen. Het was een lange dag fietsen en we zijn aardig moe. Het begint al donker te worden als we tenten opzetten. Dan komt er een auto aangereden, twee mannen stappen hevig gebarend en mopperend uit. Het lijkt er op dat we dan toch echt voor de eerste keer weggestuurd gaan worden. Uiteindelijk begrijpen we een aantal woorden en het blijkt dat de goede mensen enorm bezorgd zijn. Ze vinden het maar niks dat wij in deze kou in een tent slapen. Ze vragen of we wel goede kleding, licht en eten hebben. We moeten dit een aantal keer bevestigen voordat ze het met tegenzin aannemen. Ze vertrekken niet voor dat ze uit een van de vele bijenkastjes een bakje verse honing voor ons halen. Ze staan erop dat we een vuur maken om warm te worden. Geroerd door zoveel goedheid en de smaak van de honing genieten we bij het vuurtje van onze laatste avond samen.
Dan volgt de dag van het afscheid nemen van onze vriend Urs. In Konya neemt hij een bus naar het prachtige Cappadocia en wij naar Osmaniye. Na ruim 1000km samen gefietst te hebben valt het afscheid ons zwaar. Urs is een zeer bijzonder mens en het was een mooie tijd samen. Daar zijn we dankbaar voor.

De busreis gaat door een saai vlak landschap. We zijn blij dat we dit stuk niet fietsen. Een paar uur naar buiten kijken is saai met dit landschap, maar fietsend zouden we hier dagen over doen. In Osmaniye vinden we het enige hotel en blijven daar twee nachten. Even relaxen. Daarna vertrekken we via een prachtig natuurpark richting Kahramanmaraş. We vragen of we de tent op mogen zetten op een speel- en geitenveldje in een klein dorpje. We worden gastvrij ontvangen en krijgen een douche en eten aangeboden door Fetih. Een meisje (Muradiye) spreekt wat Engels en met Turks-Engelse woordenboekjes hebben we een mooie avond.

In Kahramanmaras eten we het in heel Turkije beroemde ijs. Heerlijk. Gesterkt door deze zoetigheid besluiten we daar een klein weggetje over de bergen te nemen, in plaats van de grotere weg er omheen. Dat wordt een aanslag op onze spieren en zweetklieren, maar is zo de moeite waard door alle mooie ontmoetingen in de kleine en arme dorpjes! Zo worden we uitgenodigd voor thee en lunch bij een paar vrouwen (in een boomhut!). Bij een andere familie, waar we worden uitgenodigd voor thee, blijven we eten en uiteindelijk ook slapen. Bij een legerbasis worden we tot stoppen gebracht. We denken dat we weer ons paspoort moeten laten zien, maar die mogen we laten waar ze zijn. Thee en een uitgebreide lunch is het bevel.
Het blijft iedere keer weeroverweldigend met zoveel warmte en openheid ontvangen te worden.

Het communiceren gaat ons steeds beter af. Met wat woordjes en gebaren komenwe een heel eind. Om de dingen niet moeilijker te maken dan ze zijn vertel ik (Jes) dat mijn beroep verpleegster is in plaats van ergotherapeut. (Dat is in het Nederlands al lastig uit te leggen). Zo ook bij de familie waar we bleven slapen. Bleek echter een van de vrouwen zich niet goed te voelen en opeens kreeg ik stethoscoop en bloeddrukmeter in mijn handen gedrukt. Dat verwacht je ook niet in een huis waar ze net aan stromend water hebben en de koeien onder het huis lopen! Ai. Ik heb de bloeddruk gemeten en wat interessant met de stethoscoop geluisterd. Een meegenomen zakje ibuprofen deed wonderen, waardoor ik gered was. Vanaf nu ben ik lerares op eenkleuterschool!

voor de liefhebbers van foto's...


h2

Intro :

  • Wij zijn Sander en Jessica. Vanaf
  • februari 2006 reizen wij per fiets
  • door Griekenland, Turkije, Iran, Turkmenistan, Uzbekistan,
  • Kyrgizie en China. Oostwaarts dus!
  • Op deze website zullen regelmatig foto's en reisverhalen verschijnen.

  • Houdt ons op de hoogte en geef commentaar op onze posts, of
  • Stuur ons mail :: Sander | Jessica

h2

h2

h2

h2

Laatste Berichten :

Archief :

Links :

    > De Vakantiefietser in Amsterdam is de zaak voor al je vakantiefiets benodigdheden.
    > de Wereldfietser is een vereniging van mensen die reizen per fiets. Veel informatie te vinden op de website. Vooral het forum is erg leerzaam.
    > In Belgie is een vergelijkbare vereniging te vinden genaamd de vakantiefietser

fietsers onderweg :

    Toshi op weg van Japan naar het WK ın Duitsland

h2
Ik (Sander) werk voor Greenpeace, of liever gezegd, werkte. Voor deze fietsreis heb ik mijn baan opgezegd. Greenpeace is een fantastische organisatie en hier op ons weblog willen we graag de aandacht vestigen op een erg mooie campagne van Greenpeace: Defending our Oceans.

From the Greenpeace website :: "The 'Defending our Oceans' voyage is the single largest expedition that Greenpeace has ever undertaken. This incredible year-long journey will tell the story of the crisis facing our oceans from the Azores to Antarctica, take you to places few humans have been, confront the villains and promote solutions"

http://oceans.greenpeace.org
Het weblog dat wordt bijgehouden door de bemanning is de moeite van het volgen waard.

h2